در مجلس روضه شنیدم که مادر عالم حضرت صدیقه طاهره برای دفاع از امیرالمومنین علی بن ابی طالب ، با اینکه هم از نظر جسمی و هم از جهت روحی در شرایط خوبی نبودند، با چه سختی به طرف مسجد برای روشنگری مردم راه افتادند و در بین راه به دلیل درد شدید پهلو و ... دست به دیوار و خمیده راه میرفتن و چندین مرتبه پیراهنشون زیر پاشون گیر میکنه که با کمک اسماء به رفتن و رسیدن به مسجد ادامه میدن... از شدت سردرد دستمالی به سر بستن ولی ب این حال نمیشینن توی خونه و زانوی غم بغل کنن... راه میوفتن و وظیفه ی خودشون را انجام میدن..
اما من چی....
با یک درد جسمی کوچک
زمین گیر خانه میشم
و آنچه می ماند کارهای عقب مانده و وظایف انجام نشده...
